Moja droga do zostania miłośnikiem kolei

Początek mojej pasji, czyli kolei, można uznać za bardzo nietypowy. Zaczęło się ,,niewinnie”, od wyjazdu do rodziny za granicę. Wracałem z Hamburga do Poznania (przesiadka w Berlinie) bardzo wygodnym pociągiem, potem też wygodnym, wagonowym składem relacji Berlin – Warszawa. Po czym przez jakieś 2-3 tygodnie szukałem konkretnego typu pociągu, którym jechałem z Hamburga do Berlina, bo tak mocno mnie to zaciekawiło. Tymczasem tak się w to wciągnąłem, że zostałem miłośnikiem kolei. 

Co to jest za pasja?

Jest to pasja czasochłonna, niekiedy bardzo kosztowna (wydatki na aparaty, statywy czy wyjazdy w celu fotografowania, a także niestety czasem mandaty za nielegalne przebywanie na terenie kolejowym). Takich ludzi jak ja niekiedy bardzo trudno zrozumieć (bo w końcu przeciętnej nie osoby nie interesuje co to za lokomotywa prowadzi nasz skład, ludzi interesuje przede wszystkim jak dojechać do celu, bez opóźnienia), trudno zrozumieć przyczynę specjalnego niekiedy bardzo wczesnego wstawania, bądź bardzo późnych powrotów do domu, tylko po to, by sfotografować jakiś skład. Tylko goście z tą samą pasja co ja potrafią to zrozumieć. Ale to nie tylko fotografia, ale także wiedza na temat rozkładów jazdy, cen biletów, ofert przewoźników i ich taboru (zwłaszcza obecnie, kiedy mamy takie rozbicie spółek), zestawień pociągów, poważniejszych napraw czy też modernizacji itd. Nie mniej ta pasja potrafi dawać satysfakcję, radość, kiedy uda się wejść do kabiny, porozmawiać z maszynistą/konduktorem, czy dostać parę papierków. Może nawet przerodzić się w coś głębszego, ponieważ sporo miłośników kolei zostało maszynistami, konduktorami… Czy też ogólnie pracuje na kolei. Można także poznawać ciekawych ludzi (tu pozdrawiam mojego przyjaciela, Mateusza Oprzeskiego, którego właśnie na takim wypadzie fotograficznym poznałem). W moim przypadku często ludziom mogę dawać rady w sprawie wyboru danego pociągu, wagonu, czy też skutecznie zorganizować taniej bilety dla przyjaciół czy rodziny. Chociażby teraz, na przykładzie trasy Poznań – Rzepin. Przeciętna osoba nie bedzie patrzyła czy jedzie EIC (ekspresowym) czy IC (pośpiesznym, który od 12 marca się pojawił w rozkładzie jazdy). Ja z kolei z automatu wypatrzę niższą cene IC, i zakupię bilet na pośpieszny, by zapłacić mniej.